Bijna dag op dag een jaar voor Zwarte Zondag spreekt Yves Desmet met Paula D’Hondt, toen koninklijk commissaris voor het Migrantenbeleid. Terwijl migratie intussen soms wel het enige thema lijkt tijdens verkiezingscampagnes, “behoort migrantenpolitiek in de geest van vele politici nog tot marginaliteit”, zo zegt ze zelf.  Maar ze ziet de haat groeien. “Toen die gasten van het Vlaams Blok bij mij zijn binnengevallen, heb ik de verschrikking op het gezicht van mijn man en mijn kinderen gezien.”

In 1996 was Johan Van Hecke een van de boegbeelden van de christendemocraten. ‘Was’, want de relatie van de getrouwde partijvoorzitter met journaliste Els De Temmerman betekent het einde voor hem. Het nieuws past allesbehalve bij de CVP-waarden en hij neemt ontslag. Aan Yves Desmet doet hij zijn verhaal: “Een topfiguur uit de CVP zei: ‘Beoefen de christelijke deugd bij uitstek: hypocrisie, want dat doen we toch allemaal.’”

Een schrijver die een nieuw boek uit heeft, dat is altijd een goede reden voor een interview, zeker als dat bestsellerauteur Mario Vargas Llosa is. En zo gaat Yves Desmet op de koffie bij een man die later een Nobelprijs in ontvangst mag nemen. “Dit is misschien de tragiek van de mensheid: we kunnen niet leven zonder hoop op een betere wereld.”

In 2003 neemt Leona Detiège afscheid van ‘t Schoon Verdiep. Na acht jaar als burgemeester van Antwerpen is het voorbij. Maar voor verbittering heeft ze geen tijd. Tijdens dit gesprek zit ze al met het hoofd in haar boeken en haar tuin. Of is dat slechts een pose?

Luna was amper twee jaar oud toen ze in Antwerpen werd doodgeschoten door Hans Van Themsche. Vier maanden later zien haar ouders, Roman en Laurence, het einde van de pijn niet. “Ze heeft geen kans gekregen om te zijn wie ze was.”

Het was met grote schroom dat Hugo Camps naar zijn grote jeugdliefde, Rik Van Looy, trok. Verlammingsangst in de benen. Twijfel ook, want wat vraag je aan een legende? In de jaren vijftig waren Rik en zijn vrouw Nini bijna buitenaards. “Ik was een heerser in het peloton. Maar achter de façade van succes ben ik toch altijd mezelf gebleven.”

Maggie De Block had zichzelf een maand gegund om zich voor te bereiden op haar nieuwe bevoegdheid voor Asiel en Migratie. Was dat voldoende? Tijdens dit interview bleek al snel van niet, herinnert journaliste Tine Peeters zich. En toen moest de staatssecretaris nog over de ‘gangbangs’ van minderjarige migranten beginnen.

Zeventig jaar worden: Gerard Mortier zag er ontzettend tegen op. Tot hij ziek werd. “Ik heb gevochten om 70 te worden. Ik heb geen reden tot klagen.”

De een stond op de set met sterren als Kate Winslet en Ralph Fiennes, de ander werkt met Michael Mann aan een tv-serie voor HBO. Maar zet Roskam en Schoenaerts samen op een terras in Palermo, en de ambitie is duidelijk: je werk ernstig nemen, maar blijven lachen met jezelf.

Acteur Vic De Wachter is de eerste in een reeks van tien bekende Nederlandstalige toneel- en filmgrootheden die hun hart uitstorten bij Margot Vanderstraeten. Fotograaf Stephan Vanfleteren zet de door de wol geverfde zestigplussers voor zijn lens.

Een dubbelinterview, dát hadden Herman De Dijn en Etienne Vermeersch nog nooit gedaan. Joël De Ceulaer zag tijdens dit gesprek bevestigd dat de twee er graag andere ideeën op nahouden. “Dat is wat jij niet kunt erkennen, Etienne: de tragiek van het leven.”

Joël De Ceulaer blikt, naar aanleiding van 25 jaar Zwarte Zondag samen met Bob Cools terug op de opmars van extreemrechts. De socialistische oud-burgemeester van Antwerpen houdt zijn hart vast voor Europa: “Laten we het alstublieft niet verdoezelen. Het is gewoon pure xenofobie. En daar is geen kruid tegen gewassen.”

In de Vragen van Proust spreekt Inge Vervotte voor het eerst openlijk over de meest ingrijpende periode uit haar persoonlijke leven. “Dat je opnieuw je plek moet zoeken, aanvaarden mensen niet altijd.”

Lies Lefever was een van de charmantste cabaretières in ons land, maar ook een van de meest gekwelde. Journalist Gunter Van Assche kende ‘Liesje’ van aan de schoolpoort. Zeven maanden na haar dood spreekt hij met haar man Joost Andries over verlies, kwaadheid en onafscheidelijke liefde.

Zijn vrouw was al weg toen hij in oktober levenslang werd geschorst. Zijn kinderen hoort of ziet Johan Bruyneel (54) voorlopig niet meer. “Het is een wonder dat ik nog rechtsta.”